Bóg źródłem radości.

"Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu Zbawicielu moim."

Tylko dusza potrafi odnaleźć się w Bogu.  "Jak niemowlę na łonie matki, tak we mnie jest dusza moja". Dusza wolna i nie obciążona żadnym grzechem. Tylko taka odnajdzie radość. Odnaleźć można coś, co się zgubiło. Coś co straciło się z oczu, albo z serca gdy sprawy i wydarzenia, troski i zmartwienia, i ból nas dosięgnie, wtedy nie widzimy nic. A cóż dopiero gdy grzech nas zniewoli?  Wtedy nie tylko dusza żyje w ciemności ale  i ciało przestaje być posłuszne, nie wytrwa na modlitwie, nagle wszystko zaczyna przeszkadzać. I  znika też radość. Radość staje się nieuchwytna.  " Nieprzyjaciel to sprawił, gdyśmy spali, gdy straciliśmy czujność. Przyszedł i nasilał zamętu, a myśmy w to weszli. Nieważne czy bezmyślnie czy świadomie wpadamy w bagno, błoto czy pył węglowy. 

Nie istnieje zło małe lub wielkie. Zło jest zawsze złem. Kto nas może wyzwolić?  Tylko Jezus może i czyni to w sakramencie pokuty, uwalnia nasze serca i dusze wyzwala z  grzechu i ciemności, a ciało z bezwładu. Tylko Bóg w Jezusie przywraca nam radość w Duchu Świętym. Ileż to razy przywrócił mi wolność. Ileż razy przywracał radość. Czy umiem, czy staram się uwielbiać Boga za wszystko, co uczynił dla mnie? 

Maryjo, Matko dziękuję, że wielbisz Boga za wszystko, co czyni dla nas. Włącz nas, proszę w Twoje uwielbienie. " Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu Zbawicielu moim, bo ... Wielkie rzeczy uczynił nam Bóg.